"Al is de leugen nog zo snel de waarheid achterhaalt haar wel."

‘Al is de leugen nog zo snel de waarheid achterhaalt haar wel.’

Een weerzien na een jaar.

Na een vertraging van 1,5 uur en geneuzel door de oorzaak, ik mag het niet zeggen, maar na 3,5 jaar covid zijn mensen nog steeds dom betreft reis restricties, vertrokken we eindelijk richting het land waar we vandaan komen.

We gaan meemaken wat we in Indonesië gaan aantreffen, zijn de banden net zo goed als vorig jaar of zullen ze beter zijn of slechter? Met deze en meer vragen gaan we terug. Deze vragen zijn vooral van toepassing op de banden die Tim heeft met zijn nieuwverworven eerste familie. Zoals je vorig jaar in mijn blog hebt kunnen meelezen is waarheid een heel vies woord. Waarheid gaat gepaard met gezichtsverlies en dat wil niemand in dit land. Dus veel waarheden zijn verdraaid om de waarheid maar niet te erkennen. De waarheid wordt alleen maar vooruitgeschoven en zorgt voor miscommunicaties, ruzies en verwijderingen. Kortom een hele familie naar de kloten en de wolven gaan achter een onschuldige pasgeboren lam aan.

Een paar dagen voor vertrek waren we nogal geschrokken, we kregen te horen dat oom Bernard weer in het ziekenhuis terecht was gekomen omdat hij weer last had van zijn hart. Hij moest een paar dagen ter observatie blijven. Maar dat moet wel gefinancierd worden. Via Connection in Action hebben we een doneeractie gestart, nu hebben we zijn ziekenhuis kosten en medicijnen kunnen betalen, er was nog geld over voor een goede wandelstok met vierpoten en een heus zittoilet. Onze dank is groot dat mensen hebben gedoneerd. 

Oom zijn geest is goed, helder en strijdvaardig, maar zijn lichaam kan niet zo goed meekomen.

De ontmoeting met hem had heel wat voeten in de aarde. We gingen zonder aankondiging samen met Rudi onze zoeker en driver van Mijn Roots, Emy (Tim zijn jaar oudere zus en haar man Agung naar het verblijf van oom Bernard, hij woont sinds zijn hartinfarct van januari weer bij zijn vrouw tante Siti in het huis van opa en oma van Tim, de ouders van oom.

Daar aangekomen bleek niemand aanwezig te zijn. Zo stonden we daar met een grote mand vol exotische vruchten, olie, een zak rijst, suiker en nieuwe kleding voor oom die we onderweg zorgvuldig hadden uitgekozen en samengesteld. De buren brachten ons redding en vertelden dat hij voor controle naar het ziekenhuis is.

Dus togen we met zijn allen naar het ziekenhuis in Salatiga, wat ongeveer op een halfuur rijden van de woonplaats van oom ligt. Het is een warme dag, in de auto met airco ondervinden wij geen ongemakken en genieten ondertussen van het prachtige filmische decor van de omgeving. Veel groen wat zich onderscheidt in verschillende tinten. De sawa’s zijn aan de tweede keer beplanting toe voor dit jaar. Overal langs de kant van de weg groeien bananenbomen met trossen bananen eraan, kokosbomen staan her en der met kokosnoten, rubberbomen, teakbomen, palmbomen, bamboe en nog veel meer. De landbouw tiert weelderig hier in de bergen.

De desa vormt een groot contrast met de stad Salatiga, ook al is het best een aardige stad met mooie details, het is en blijft schreeuwerig door de vele motorscooters die links en rechts je inhalen en niet te noemen de auto’s met hetzelfde rijgedrag. De benzinedampen tikken mijn hersencellen aan, zo vies. Het triggert meteen mijn trauma dat ik als kind beleefde toen ik van het dorp in de bergen naar de grote stad ben meegenomen. Die geur zal ik nooit vergeten, het lawaai al evenmin.

Het ziekenhuis van Salatiga is makkelijk te vinden, het is erg druk en de parkeerplaats staat vol. De hitte is zingend. We lopen als lammetjes achter Rudi aan die altijd kordaat vooruitloopt om meteen het doel te tackelen waarvoor hij is gekomen. Hij is altijd vriendelijk en heel tactvol. We dolen een beetje door het gebouw van de polikliniek om oom te zoeken. Overal vragende ogen die je aankijken, de rest van hun gezicht is bedekt door een mondmasker wat verplicht is in gebouwen. Mensen zien dat er wat is. Ik loop er als een toerist bij met een knalgele rugzak op mijn rug en een camera met microfoon in de hand. 

Na een tijdje vindt Rudi oom Bernard in een wachtzaal die bomvol patiënten zit. 

Oef, het vinden van oom ging sneller dan ik had verwacht en doe snel de camera en geluid aan. Net op tijd kon ik Tim en oom elkaar zien omhelzen door de lens, het was een korte intense en emotionele ontmoeting na 47 jaar. Tranen vloeiden.

Oom heeft vanaf 7.00 uur ‘s ochtends gezeten zonder eten en drinken toen wij er rond het middaguur kwamen.

Een beetje beduusd zijn we snel naar buiten gelopen, oom is nog niet aan de beurt. Aan de overkant van de immens drukke straat is een warung waar we soto ayam zijn gaan nuttigen in het lawaai om alles de revue te laten passeren. Wat lijkt Tim op hem!

Als het al pikkedonker is en de maaltijd genuttigd is, brengen we oom en tante naar hun huis. De auto is vol, maar gelukkig zijn het smalle kontjes en kunnen we met z’n zevenen erin. Oom is helemaal opgetogen door het bezoek uit Nederland. Hij zit op de praatstoel en wij gebaren hem om naast Tim te gaan zitten. Ik had wat video opnames gemaakt en een paar foto’s, toen oom opeens in tranen en heftig snikken uitbarstte. Hij had zo graag Tim willen zien na zijn geboorte, maar die kans kreeg hij niet. Oma heeft Tim nog wel in de armen gehad.

Niemand zei wat, en Tim ging zijn oom vasthouden en sussen. Er rolden menig tranen over de wangen. De een verstopte zich achter een masker en ik achter mijn brillenglazen. Rudi filmde het tafereel. Ik kon niet bewegen door de emoties die ik voor mij zag.

We nodigen oom en tante uit voor de verjaardag van Tim, oftewel Rudiyanto/ Rudi Yanto de volgende dag. Volgens oom heeft zijn zus Elya of Ellie zoals de familie haar noemt, Tim na zijn geboorte wel degelijk een naam gegeven. En Tim is in Semarang in het katholieke Elizabeth ziekenhuis geboren. Volgens Emy was het een ander ziekenhuis maar oom weet stellig te zeggen dat het anders is.

Het verjaardag diner hebben we met zorg uitgezocht, een prachtige locatie gemaakt van bamboe met veel zitplekken omgeven door water vol met grote koi karpers. Ons buffet hebben we van tevoren uitgezocht, er staat veel vis en garnalen op het menu, dus voor Tim toch maar een kip besteld gedrenkt in honing (madu). Wat heeft iedereen genoten!

Na het diner werd door het personeel twee verjaardagstaarten naar binnen gedragen, op de ene taart stond Rudiyanto en op de andere rode brandende kaarsen in de getallen vier en zeven. Eerst in het Engels daarna in het bahasa Indonesia werd Rudiyanto toegezongen, ook dat was een heel bijzonder emotioneel moment die hij deelt. Samen met de familie zijn allereerste verjaardag vieren in Indonesië.

Speciaal voor deze gelegenheid hebben we ons beiden in een matching batik setje gehezen, wat de feestvreugde vergrootte.

Natuurlijk moesten foto’s gemaakt worden, dat hoort erbij hier. Ze wilden Tim en mij graag op de foto als aandenken, en wel met mijn iPhone omdat die de beste foto’s maakt in het donker, dan hun mobieltjes. Ik loop naar een bamboe pilaar en wilde mij omdraaien om te poseren, op hetzelfde moment voelde ik even geen vloer meer onder mijn rechtervoet en in mijn snelle reactie pak ik de bamboepilaar, die pilaar heeft mij gered van een val midden tussen de koi’s, want ik begaf me op de rand van de platvorm. Dat leverde veel oeeeees, aaaaas en hard gelach op.

Een paar dagen later zijn we samen met Emy weer naar oom gegaan om achter onbeantwoorde brandende vragen, antwoorden te krijgen. Want ondertussen zijn we gaan nadenken over wat er allemaal gezegd is door hem. En we hebben het gevoel dat er meer is dan er gezegd wordt. Emy kan zich niet langer inhouden nadat we een stuk teennagel en haar van oom hebben verzameld overvalt ze hem met vragen. Zij en Tim weten niet wie hun vader is. Oom wordt waanzinnig boos op haar en barst in woede uit, ik schrik enorm van zijn stem en zijn lichaam trilt alsof hij zo weer een hartattack kon krijgen voor onze ogen.

Wij moeten hem met rust laten en die vragen aan tante Candra (zijn zus, zie blog vorig jaar) stellen, zij weet antwoorden. “Ik weet het niet, en ik verbied het je om naar haar toe te gaan!” Hij leeft in onmin met haar al jaren. Vroeger kon hij kennelijk wel met haar en Ellie, ze schijnen close te zijn geweest. 

Toen we naar opa vroegen die volgens tante Candra Johannes heette en Nederlander was, noemde oom hem Frank, waarop Tim en ik elkaar fronsend aankeken. Oma was zijn tweede vrouw en opa woonde de meeste tijd in Jakarta bij zijn eerste vrouw.

De een beschuldigd de ander van onwaarheden, we worden emotioneel heen en weer geslingerd. De oom en tantes zien er op het eerste gezicht lief, kwetsbaar en vriendelijk uit. Maar als je over alles gaat nadenken wat ze zeggen vallen er dingen op. Onwaarheden, liegen, en zeggen dat de ander dood is. En waar we door onze zwager al gewaarschuwd zijn na het bezoek van oom is uitgekomen. “Tante Siti en oom Bernard moet je niet vertrouwen, ze willen alleen maar geld van jou Tim net als tante Candra! Als ze het goed met je bedoelen dan vertellen ze de waarheid zonder dat je hen geld hoeft te geven.”

Het toilet is geplaats en daarvoor kregen ze extra geld om het voor elkaar te laten maken. We hebben met oom en tante afgesproken dat zij een foto van het toilet gaan maken als het er staat. Dus deze morgen kregen we de foto via whatsapp die vergezeld werd met de vraag of ze meer geld kunnen krijgen want hun geld is op.

De waarschuwing van Agung is dus terecht geweest en we hebben geantwoord dat we zelf geen geld meer hebben.

In afwachting van de DNA-resultaten van oom zullen we nog wel een aantal keren in een emotionele rollercoaster zitten. Waarom reageert hij zo heftig? Als hij het echt niet weet of er niks te maken mee heeft dan zou hij toch rustig kunnen reageren? 

We weten inmiddels ook uit oom zijn mond dat zijn zussen erg mooie vrouwen zijn geweest, en dat oma geen makkelijke vrouw was. Ze was vrij strikt en streng en ze had met oom gevochten vroeger. Hij is niet naar school geweest en is analfabeet. Ellie Tim zijn moeder was een mooie pientere vrouw die ook Engels sprak en werkte als administratief medewerkster op een kantoor. Oom heeft als buschauffeur gewerkt. Twee, drie jaar geleden is hij het huis uit geschopt door tante Siti omdat hij niet werkte en te veel aan de drank zat. In die periode is hij door de straten van Salatiga gaan zwerven. En in die periode heeft hij een tia gehad en laatst een hartinfarct. Tijdens de zoektocht naar hem door Rudi ontkende oom dat hij een vrouw had of getrouwd was. Na zijn laatste hartinfarct in januari hebben mensen hem aan de kant van de weg gevonden en hem naar het ziekenhuis gebracht. Het ziekenhuis heeft toen zijn vrouw gezocht en gevonden.

Dit zijn onze bevindingen tot nu toe, naast het immense drama op het kerkhof vorig jaar (zie blog 2021)

-je vader is dood, het huis is afgebrand samen met de foto’s van je vader.

-het kerkhof waar hij ligt is overheen gebouwd.

-je vader was tandarts.

-je vader was vrachtwagenchauffeur 

-je vader komt van Palembang Sumatra

-je moeder was een tweede vrouw

-je zus is dood

-je oom is dood

-oom heeft gezegd dat hij geen vrouw heeft.

-oom heeft geen woning 

-Navraag aan oom is gebleken dat er helemaal geen huis is afgebrand in de familie.

-Oom was buschauffeur. 

-Oma was een tweede vrouw van opa.

-Emy, zus Tim is springlevend 

-oom Bernard is springlevend 

-oom heeft wel degelijk een vrouw.

-oom woont in huis van opa en oma (zijn ouders)

Er is door tante Candra vorig jaar veel leugens verteld. Van ieder familie lid heeft ze een verhaal gepakt en zo 1 grote leugen aan Tim opgehangen om medelijden te kweken. Er worden dingen in de doofpot gestopt en dat is waarschijnlijk omdat er in de taboesfeer dingen zijn gebeurd in het verleden. En we vermoeden dat dat iets met de verwekking van Tim en Emy en Ernes te maken heeft, het zou zomaar incest kunnen zijn maar dat is ons hersenspinsel. We kunnen het niet hardmaken nu. Dus we proberen wat we kunnen om dat bovenwater te krijgen.

Wie kun je vertrouwen en wie niet? Iedereen heeft zijn pijn en verdraait om die reden de waarheid.

Nu onze reis voortzetten en toch genieten van wat wel goed gaat en mooi is en na thuiskomst de DNA-monsters naar het lab brengen. DNA liegt niet.

Tim is als een lam omgeven door de wolven in de gedaantes van zijn oom en tantes. Het is voor mij heftig om te zien wat zich hier allemaal ontvouwt, des te heftiger is het voor hem. Dat kan ik niet beschrijven. Ik ben er voor hem en probeer zijn pijn iets te verlichten door erover te praten en alles op een rijtje te zetten over mogelijke scenario’s. 

Vanmorgen vroeg toen ik mijn ogen opende om naar het toilet te gaan was ik hem kwijt, er lag niemand naast me. Ik veronderstelde dat hij op het toilet zat en begon al tegen hem te praten, doe ik de deur open, was hij er niet. Verschrikt loop ik snel naar het balkon en gelukkig zat hij daar. Helaas niet gelukkig te zijn, want hij staarde doordringend aangekleed en al in zijn mobiel waar hij aantekeningen had gemaakt over de hele toestand.

“Het zoeken naar je geschiedenis voelt als het watertrappelen in een open zee in stormachtig weer. Je wacht eigenlijk op het moment dat je kopje ondergaat, maar je hoopt op gered te worden,” is de beschrijving van Tim.

Salam,

Sumi