Eindhoven - Amsterdam - Singapore - Jakarta - Quarantaine 

Op het moment van schrijven sluipt dag 4 in quarantaine langzaam voorbij. De één na laatste avond is gevallen in Jakarta. Morgen een PCR test doen en dan mogen we op dag 6 als het een negatieve uitslag is verder doorreizen naar Salatiga onder Semarang wat in Centraal Java ligt.

Het valt niet mee om alle drie apart in quarantaine te zitten, maar het heeft een reden waarom we het op deze manier doen. Zoals de meesten van jullie wel weten heeft het nogal wat voeten in de aarde gehad om hier te mogen zijn.

Tim heeft op 9 december 2019 te horen gekregen van Stichting Mijn Roots dat zij zijn ibu(moeder) gevonden hebben. Stichting Mijn Roots, opgericht door Ana en Christine(beiden zelf geadopteerd), helpen geadopteerden zoeken naar hun familie in Indonesië.

Dat was een super fijn bericht! Het minder leuke nieuws is dat ibu Ellya gezondheidsproblemen had. Ze was hartpatiënt en leed ook aan diabetes. Op een gegeven moment kregen we foto’s en video’s van Ibu. Het ging heel slecht met haar, als wij haar niet zouden helpen(financieren) dan zou haar hand geamputeerd moeten worden. Want het bleek dat ze geen insuline had gehad voor een lange periode. 

Dat geld hadden we niet liggen en daarom heb ik een doneer actie gestart zodat wij haar naar de dokter konden sturen zodat zij geholpen zou worden. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben de laatste maanden van haar leven iets kunnen verlichten met het geld wat we voor haar opgehaald hebben. Daar zijn we heel dankbaar voor, dat iedereen in onze omgeving, ook onbekende mensen ons zomaar ondersteunen.

Toen we wisten dat ze niet lang meer zou leven, hebben we alle zeilen bijgezet om aan een visum te komen. Want ja, iedereen weet wel dat wereldwijd Covid heerst met de bijbehorende restricties die veel dingen onmogelijk maken.

Maar nu ik hier zit, ondanks lastige momenten in isolatie moet ik bekennen dat die hele quarantaine eigenlijk peanuts is vergeleken met het hele traject hier voorafgaand!

1) Emotionele rollercoaster als je weet dat je moeder gevonden is maar niet naar haar toe kan. Zo dichtbij maar ook zo ver weg.

2) Visa was knetter moeilijk om te krijgen voor ons alledrie

3) Agency die ons quarantaine hotel had geregeld kreeg niet snel genoeg hun geld waardoor ze zich genoodzaakt voelden om het hotel te annuleren, waardoor we op het laatste moment, lees 1 dag voor de vlucht, een andere agency en hotel moesten regelen en weer geld moeten storten. We wachten nu op een refund van het eerste hotel.

4) PCR test inplannen ging ongelooflijk fout bij Tim, ze waren zijn testresultaat kwijtgeraakt een dag voor de vlucht. Dus mocht hij een supersnel test doen op Schiphol(een NAAT test). Stond hij niet in het bestand, moesten we op het laatste nippertje zelf nog een keer inplannen online. Gelukkig had hij binnen 30 minuten een negatief uitslag. Maar je bent wel heel veel stress rijker, een kut humeur(understatement) en veel geld lichter €407,- wel te verstaan, waarvan Tim €278,- geretourneerd krijgt.

5) Het inchecken ging ook niet van een leien dakje; het systeem herkende het toegekende humanitair visa niet. Dus de grondstewardessen waren heen en weer dingen aan het regelen, na navraag bleek dat ze bij de indonesische immigratiedienst het visum aan het verifiëren waren. Nou, dat duurde heel lang. Huibert was aan het kloten met een extra bagage. We waren ruim op tijd op Schiphol, maar waren als laatste klaar met inchecken. 

Verder ging alles vrij soepel bij de bagagecontrole en bodyscan en door de douane. Schiphol heeft vrij goede apparatuur tot hun beschikking. De vlucht verliep ook super smooth, ik denk dat we met 25 passagiers in het grote vliegtuig zaten met rond de 10 man personeel? Dus vrij relaxed en lekker horizontaal gestrekt slapen. Allemaal een rij stoelen ter beschikking.

De overstap in Singapore, we vlogen met Singapore Airlines, ging ook super smooth. De passagiers die naar Jakarta gingen vliegen moesten rechts staan en kregen een fel groene lint om de pols zodat het voor de luchthaven medewerkers, de groep duidelijk was. Onder een escort werden wij naar een skytrain gebracht die ons naar de goede gate ging brengen. Er was geen moment van gezellig nog taxfree shoppen, nee, alles was getimed en volgens een protocol uitgevoerd. De overstap duurde 3 uur waarin we doezelend en dommelend de tijd doorbrachten. 

6) Deze vlucht naar Jakarta duurde gelukkig maar 1 uur en 15 minuten. Een stampend vol vliegtuig, en bijna alle stoelen bezet. In Indonesië geland, heeft het ons ruim 3 uur gekost om uiteindelijk met onze bagage buiten bij de taxi te komen die ons naar ons hotel bracht.

Indonesië heeft een heel strikt beleid en protocollen die nauwkeurig nageleefd worden. Voor ieder wisje wasje heb je documenten nodig en dus een controlemoment. Je paspoort en boarding pass worden vaak gecontroleerd. Je visa, je PCR test die maximaal 72 uur oud mag zijn bij binnenkomst land. In het vliegtuig hebben we een formulier ingevuld van onze whereabouts, plus een app die we moesten invullen met hetzelfde, én ook een health check formulier bij emigratie. 

En dat alles werd apart gecontroleerd. Hadden we dat allemaal gehad en was je opgelucht dat het ok was, werd je handbagage nogmaals gecontroleerd. Dat ging goed, dus loop je weer opgelucht verder en dan moet je paspoort gecontroleerd worden. Ik kreeg vragen over mijn visa, ik heb namelijk een business visa. Netjes uitgelegd dat ik een uitnodiging had gekregen van een bedrijf en dat ik wilde investeren. Er werd een foto gemaakt en van mijn wijsvingers  werd een scan gemaakt. 

De meneer begint in het indonesisch tegen mij te praten en zegt, aaahhhh je bent in Jombang(plaats in Indonesië) geboren! Ja, maar ik spreek de taal niet. Waarom niet, vroeg hij. OOOhhh had ik mijn mond maar gehouden, lol. Even uitleggen. Hij keek mij nog even aan en ik mocht doorlopen. Van de stress schoot ik de verkeerde kant uit nadat ik door de douane was. 

Vervolgens naar de bagageband, ik loop heel snel er naar toe, want ik zag allemaal bekende koffers en tassen. Zo snel heb ik nog nooit bagage bij elkaar verzameld! Het zweet gutste van alle kanten, naar alle kanten. Mijn hart klopte als een bezetene. Even bijkomen op een bank en op de jongens wachten. Spannend nog want zij moesten nog door de douane.

Na een tijdje waren we compleet en hebben we nagepraat over de visa controle. Huibert en ik hebben dezelfde business visa, maar hem werd niks gevraagd. Zou het te maken kunnen hebben met het beeld van de “witte rijke” man die komt investeren? En ach, ik moest onderweg ook al een paar keer mijn mondkapje even afdoen, want mijn kapsel nu en die op mijn paspoort matchen niet. Kort en grijs versus lang en zwart. 

We wilden zo snel mogelijk naar buiten. Maar dat “snel” is echt onmogelijk hier. Er zijn overal militairen die je staande houden en vragen in welk hotel je zit. Ze communiceren via walkie talkies en zo nu en dan krijgen ze een seintje en mag er weer een groepje door. Wij waren aan de beurt. Dachten snel buiten te kunnen zijn, lopen we een hoek om, staat daar een bagagecontrole. Dat ging goed, ze keken nauwelijks. Alles weer opstapelen, verder lopen en weer in de rij staan bij een groepje militairen. Eindelijk mochten we doorlopen naar een meneer van onze hotel, daar moesten wij onze paspoorten inleveren. Nog wachten en een laatste paspoort check en hotel check en stonden we buiten. De taxi kwam vlot aangereden en een dame stapte uit, onze taxi chauffeuse.

Ik ging voorin zitten bij haar maar de airco stond super koud. Muts op, mondmasker voor, dikke sjaal om en tas voor mijn snoet reden we weg. Het was niet een hele lange rit. Bij het hotel aangekomen moest onze bagage weer door de scan. Inchecken bij hotel. Tim ging snel zijn kamer in en Huib en ik moesten lang wachten, onze kamers moesten nog schoongemaakt worden. De quarantaine hotels worden bewaakt door militairen. Heel wat anders dan het slappe gedoe in Nederland.

Mijn conclusie(echt alleen de mijne) nogmaals, is dus dat de quarantaine peanuts is. Ik kan nu eindelijk bijkomen van alle stress en hectiek. Even landen op mijn eigen tempo. Het duurde dus 4 dagen daardoor om deze blog te updaten. Ik moest alles van mij afschudden.

Gelukkig kunnen we samen beeldbellen wat we regelmatig doen, en samen online spelletjes doen, workout en Netflixen.

En dan heb ik het nog niet eens over het eten hier gehad en de service, lol.

Salam! tot de volgende update.

Sumi