PLOT TWIST

“Vertrouwen is als een vel papier.
Eenmaal verkreukeld is het niet meer perfect te krijgen.”

Vertrouwen is een groot goed, want eenmaal verspild zal het nooit zo worden als voorheen. Er is gespeeld met feiten en waarheden die schadelijk en onomkeerbaar zijn. 

Het verlangen naar je bloed familie is groot als je geadopteerd bent in de meeste gevallen. Dat is bij Tim en mij niet minder. 

Wat waren we blij met de ontmoeting van tante Candra! Eindelijk een bloedverwant die Tim kon ontmoeten, want het leek erop dat zijn broer niet te vinden was en zijn zus overleden. Oom en tantes zijn ook niet meer in leven. Dan knijp je in je handjes om toch eindelijk een familielid in je armen te kunnen sluiten, die jaren voor je moeder heeft gezorgd.

De derde keer bij tante Candra was anders, we gingen kleren kopen voor haar en haar twee kinderen. Op de vraag wat ze graag zou willen in huis kregen we, een koelkast, als antwoord, en een tv. We hebben voor die dag een iets grotere auto gehuurd om met zijn allen te shoppen. Voor de lunch gingen we op verzoek van tante naar een restaurant om eend te eten, da's wel een specialiteit hier.

Rudi was in de tijd dat we bij tante thuis zaten, stilletjes tussenuit geknepen om research te doen naar Tim zijn broer en zus. Hij heeft via een bron dichtbij de familie vernomen dat ze beiden leven en Rudi heeft zelfs hun adres en telefoonnummer gekregen.

Ondertussen tijdens de lunch ging Ben in fluisterstand mij een bericht in zijn Whatsapp laten zien die hij van Rudi had gekregen.

Ik kon mijn ogen niet geloven en liep op Huib af om te communiceren hierover. De mannen stonden buiten te roken en ik riep Tim. “Schat, ik moet je vertellen dat Rudi je broer en zus heeft gevonden. Hij heeft zelfs hun adres en telefoonnummer! Maar we moeten dit even voor ons houden voor je tante.’ Ik zag Tim zijn ogen er bijna uit poppen van schrik en opwinding. Hij stuiterde zichtbaar boos, volgend met een diepe zucht en een ‘yes’ met zijn vuisten gebald.

Tim heeft tante Candra beloofd om haar maandelijks een bedrag over te maken voor haar levensonderhoud. De grafsteen en de 100 dagen viering van de dood van zijn ibu, zou hij ook op zijn rekening nemen.

Dus het plan was na de lunch om een grafsteen uit te zoeken. Ben en ik zaten helemaal achterin de auto en Tim zat tussen zijn tante en nichtje in het midden van de auto, Huib naast Rudi die de auto bestuurde.                                                                                                                    

Ben praatte zachtjes tegen mij; we kunnen beter alleen gaan kijken voor een grafsteen en geen beslissingen nemen nog, want ik denk dat het zoeken naar de broer en zus van Tim een prioriteit is. Ik knikte instemmend en toen we bij de grafsteenondernemer aangekomen waren bleek er niemand te zijn, het bedrijf was gesloten vanwege een feestdag. Ik nam Tim en Huib apart en vertelde door wat Ben opperde. 

Ook zij deelden de mening om nu naar huis te gaan en eerst met het team overleggen. Deze belangrijke informatie moeten we goed verwerken. Bloedverwanten gaan voor een tante die meent te denken dat ze over de hele familie regeert. Alle feiten moeten naast elkaar gelegd worden. Ben heeft twee verhalen gehoord en die verhalen komen niet overeen. Heel scherp van hem hoe hij verbanden legt. 

Rudi stelt voor om Ernes Tim zijn broer te gaan bellen. Even later komt hij terug met nieuws, Ernes komt naar het hotel en wil Tim ontmoeten. We kijken elkaar aan met hele grote verbaasde ogen. Ja, hij woont 5 tot 10 minuten bij het hotel vandaan. Huh, we kijken met nog meer verbazing Rudi aan.

Het lijkt alsof we in een film zitten, wat we ironisch genoeg ook gaan in zitten, wat volop aan het draaien is en in één keer op fast forward wordt gedrukt. Het stroperige van afgelopen week is eraf en we roetsjen snel door.  

Om 8.00 uur s’ avonds, als het team klaar zit in de lobby, komen twee figuren uit het donker op ons af lopen, de kleinere man heeft wit haar en naast hem loopt een lange slungelige beduidend jongere man.  Ze staan stil bij ons en het blijken Ernes en zijn zoon Ryan te zijn. 

Met ongeloof staart Tim naar hem en merkt meteen zijn handen op, de duimen staan op dezelfde manier op zijn hand gepositioneerd als die van hem! We zijn meteen onder de indruk door de betoverende grootse glimlach van Ryan. Als hij je aankijkt schijnt de zon onmiddellijk. 

De broers kijken onwennig en met grote bewondering naar elkaar. We gaan zitten en starten het gesprek.

Het is onmogelijk om alles woordelijk te herhalen. Verhaallijnen kruisen elkaar, tegenstrijdige belangen spelen een rol, jaloezie, maar vooral gezichtsverlies is de drukkende en kwetsende factor waar alle drie levende kinderen van ibu Ellya onder gebukt gaan. Duidelijk is wel dat ze alledrie niet zijn opgevoed door hun moeder. Alle drie hebben ze een groot verlangen naar haar en helaas is ze er niet meer. 

Hoe pijnlijk is het dat hun tante Candra onder het mom van: ‘Het is de laatste wil van Ellya’, alles probeert te verklaren. Ook het feit dat ze Emy dood verklaard heeft, en Ernes beticht van schulden te hebben aan haar. En om die redenen ze heel geïrriteerd en resoluut verteld aan Tim dat ze geen idee heeft waar zijn broer woont. Duidelijk is dat ze in een slachtofferrol zit, en vergeet wie de daadwerkelijke slachtoffers zijn.

In ieder geval, het was een zeer bijzondere ontmoeting met broer Ernes die nu 50 jaar is. We hebben afgesproken om over twee dagen aan het begin van de  avond naar het huis van Ernes te komen, om ook Emy en tante Ennie daar te ontmoeten. 

We lassen een vrije dag in, om alles op een rij te zetten van wat er allemaal gezegd is. 

Al ijsberend, klinkt gek zo in de tropen, en allerlei scenario's in het hoofd halend kwam Tim de halve dag door. Razend nieuwsgierig naar familiebijeenkomst en ontmoeting met zijn zus. Gespannen en enthousiast gingen we de auto in. Ben en Rudi vergezellen ons. Five minute, zegt Rudi in gebrekkig Engels, een van de paar woorden die hij kent. En hij is Nederlands aan het leren via DuoLingo. Waarom niet Engels, vraag ik. Dat ga ik niet doen, dan zie ik Ben niet meer!, kreeg ik als antwoord. Ik moet ook toegeven, die twee steunen van Stichting Mijn Roots zijn als duo unstoppable! 

Ik heb de rit getimed vanaf het hotel en tot mijn verbazing na 3 minuten stonden we voor Ernes zijn huis! What the hack! Vorig jaar was ik al aan het rondkijken voor een hotel in deze plaats voor als we naar ibu zouden gaan en vond het adres van dit hotel. Daarna zijn Ana en Bud daar nog geweest toen ze ibu gingen interviewen. Hoe in hemelsnaam heb ik dit hotel kunnen uitkiezen die 3 minuten van Tim zijn broer vandaan is? Het universum heeft altijd verrassingen in petto!

Echt mooi om te zien hoe de band van Ernes en Emy is en daar komt Tim nu bij. Volgens Ernes zou ik op zijn vrouw lijken en inderdaad, ze is een gezellige gezette dame die zorgzaam en liefdevol is met de bekende dosis pit.

Ook zwager Agung is een hele liefdevolle zorgzame partner voor Emy. 

Een hele mooie avond met een rijk familiegevoel afgesloten, het verlangen om bij je geboorte familie te horen is bij deze vervuld, heel bijzonder. 

We besloten in overleg met de hele familie, inclusief de kinderen van Ernes(zoon Ryan van 23) en Emy(dochter Margaretta van  20, zoon Rio van 18) in het weekend een dag weg te gaan. Samen een activiteit doen in de bergen van Kopeng naar een Treetop Adventure Park om te ziplinen. Uit navraag blijkt dat broer nog nooit op vakantie is geweest en zus voordat haar kinderen geboren werden. Wat wij een dagtrip noemen, noemen zij vakantie. Deze familie heeft zo’n pure energieke liefdevolle energie, je wordt vanzelf meegezogen in hun positiviteit.

We waren op het kerkhof met Tim, Ernes, Emy en hun partners om hun moeder samen te eren. Het is een Javaans gebruik om de dode gedag te zeggen als je komt en afscheid te nemen als je gaat. Onderweg hebben wij bloemen gehaald in kleine mandjes. Dit is de eerste keer dat de kinderen herenigd zijn met hun moeder, heel triest op deze plek. Nog geen halfuur later, we waren bijna klaar, komt hun tante laaiend de begraafplaats op al scheldend en tierend op ons. Even observeer ik het tafereel en volg mijn instinct. Ik loop naar hen toe om hen een halt toe te roepen, om Tim zijn familie te beschermen en om een gevecht voor te zijn. Met mijn omslagdoek om mij heen maak ik mij breed en vesper ik hun de weg. Ik versta niet veel van de Indonesische taal maar wel dat we voor vuile honden worden uitgemaakt! Nee, dat laat ik me niet twee keer zeggen en met behulp van Googletranslate heb ik tegen haar gezegd dat zij een leugenaar is. Ach, en toen werd ze nog kwader natuurlijk. Maar het voelde voor mijzelf wel goed om mijn grens aan te geven. 

Man man man wat een scène, het is niet te filmen, en toch staat het op de film. Huibert stond perfect klaar om een laatste overzicht scene te schieten toen dit gebeurde. 

De razernij ging nog wel even door. Ik heb nog nooit zo’n bezeten blik vol haat en vuur bij iemand gezien die totaal van deze wereld was, van zo dichtbij, ze stond nog geen meter bij me vandaan te tieren met haar tere kleine lijf. Ze leek bijna in te storten van waanzin. Ze moest ondersteund worden door haar twee kinderen die  ieder aan één kant mij mijn beschermde hand weg proberen te slaan. De zoon wilde zelfs een grafsteen uit de grond trekken en dat naar Ernes gooien. Als ėėn front, kwam Ati de vrouw van Ernes en Agung de man van Emy naast mij staan om de muur breder te maken en onze wederhelften te beschermen. De rustige Ernes bliksemde met zijn ogen en gebaarde dat ze weg moesten gaan, dat werkte averechts en leverde hem een scheur in zijn shirt op doordat de zoon van tante er aan zat te trekken. Tim schreeuwde met een zware luide stem en met dezelfde ogen als zijn broer: Hey, dat gaan we niet doen! 

Ernes nam de taak als oudste broer serieus en besloot dat we verstandig moeten zijn en weggaan bij het kerkhof. 

Maar tante had hele andere plannen en moest en zou het laatste woord hebben, ze liep naar het graf wat bedekt was met bloemen en veegde alles eraf! Huibert stond op nog geen meter afstand in zijn lens te kijken en dacht dat hij ook meppen zou krijgen en stond al klaar in een beschermende houding naar zijn filmcamera die nog draaide en verbazend genoeg droop ze af ondersteund aan weerszijden door haar geïndoctrineerde kinderen.

Al het negatieve van deze dag wilden we naast ons neerleggen en afsluiten met positiviteit en op de toekomst te richten waar geen plaats is voor leugens en haat, en besloten samen te gaan eten in ons hotel.

“Liefde en verbondenheid overwint haat en verdeeldheid!” -Tim

Salam!

Sumi