WELCOME TO MY JUNGLE SANCTUARY

Bij de familie van Tim eindigden we met drama, bij mijn familie beginnen we met drama!

Online hebben we een accommodatie geboekt, wat normaal gesproken door mijn neef geregeld wordt omdat hij in een hotel werkt vlakbij mijn zwager, maar nu doordat zijn hotel vol zit met arbeidsmigranten die in quarantaine zitten, moest ik zelf een onderkomen regelen. Kennelijk hoort het geboekte hotel bij een bepaald Indonesisch keten. Daar aangekomen vertelde de eigenaar dat ze niet meer bij de keten horen en wij daar niet meer konden logeren. 

We waren verbaasd en geschokt, maar vooral afgemat na een zeven uur durende auto rit. Ik heb mijn familie gebeld, zij kwamen met 4 scooters aanrijden om ons op te halen en vertelde ons dit verhaal. Ben(tolk) heeft bij het afscheid nemen in Salatiga gezegd dat ik hem ten allen tijde kon bellen als er wat is. Bij deze heb ik gebruikt gemaakt van zijn aanbod. Ben ging met de eigenaar praten en nadat gesprek draaide de hoteleigenaar als een blad aan de boom om en begon tegen ons te zeggen dat we er welkom waren. 

Met tegenzin gingen we ons installeren in de aangewezen suite. Bij het binnenstappen krijg je meteen een dreun van de mottenballen geur gecombineerd met een verstikkende benzine geur achtig iets. Ok, nu onze kamer checken, daar was de geur gelukkig minder. Maar wat een bizar kleine kamer. Je kon net langs het bed lopen, met aangrenzend een mini badkamer met douche en toilet, zonder wastafel, maar met een stopcontact boven het toilet.

De slaapkamer muren waren een meter of 4 hoog met gaten erin waar de elektriciteitsdraden uitsteken. 

Niet geheel onbelangrijk was de sfeer die in het hotel heerste. Volgens Tim was de sfeer alsof er iemand lag opgebaard. Een mortuarium dus. En een beetje vijandigheid en totaal niet gastvrij wat we van de Indonesiërs gewend zijn. Maar goed, ik ken de geschiedenis van de hoteleigenaar niet, tel je daarbij de COVID pandemie bij op.....

Na de eerste nacht waarbij ik overigens goed heb geslapen door uitputting en echt niet door het scheve matras, Tim lag bijna een halve meter hoger, besloten we toch om een ander onderkomen te zoeken. Één die met ons vibreert. 

Honderd meter verder komen we in een oase van vriendelijkheid en gastvrijheid terecht, pal aan het strand met palmbomen in de tuin. Verschillende kamers hebben we bekeken ook elders bij een ander hotel, maar deze cottage is de enige die niet naar mottenballen ruikt. 

Ik heb een trauma wat mottenballen geur betreft. Mijn adoptiemoeder had een grote la in een grote kast waar ze onze ondergoed bewaarde, ze was van een andere generatie dan de moeders van mijn leeftijdsgenoten, en ze had geleerd dat ze mottenballen erbij moest leggen om geen gaten in het ondergoed te krijgen door motten. Ik vind het een smerige chemische geur waar ik misselijk van word.

Mijn nichtje Rosa heb ik een seintje gegeven om ons op te komen halen voor ontbijt en om motorscooters te huren zodat we de volgende keren zelf naar het dorp kunnen rijden, een rit van 4 km die ik niet wilde wandelen of fietsen aangezien het een bergachtig gebied is en het nogal heet is gelijk in de ochtend.

Afijn, onze eerste ontmoeting met mijn familie was dus bij het horrorhotel, ze kwamen meteen nadat ik ze had gebeld, het stelde mij enorm gerust hun nabijheid. Na het inchecken namen ze ons mee, achterop de motor scooters met veel geronk de nacht in. Wat een verademing de lucht die aan je trekt zo achterop de scooter zonder helm, een mooie overgang van het gebeurde naar nieuwe ontmoetingen, alles even van je af waaien. De weg voert ons langs de kust, een prachtige route, alleen de tijd en het weer hebben niet stilgestaan. Er zitten hele diepe kuilen in  het wegdek. Er wordt hard aan gewerkt op een Indonesische tempo. Het is donker, dus mijn nicht bij wie ik achterop zit, rijdt heel rustig.

Aangekomen bij het huis van mijn zwager, komt zijn vrouw ons begroeten, want Pandi is zelf nog aan het vissen met zijn zoon Yoki, mijn neef. Pandi is weduwnaar, mijn zus is in oktober 2016 overleden aan een hersenbloeding en hij is hertrouwd met Ka, een lieve dame die goed kan koken.

Tim ontmoet eindelijk een deel van mijn familie, het gezin van mijn zus Suparti waar ik mij ontzettend thuis voel. Dit is mijn Indonesische thuis. Zij was gevoelsmatig meer mijn moeder dan mijn moeder ooit was. In ieder geval heb ik de moederliefde van mijn zus gehad, heel kostbaar voor mij.

Wat mij is opgevallen deze dagen bij mijn familie; mijn zus, hun moeder en oma is er niet meer, en nu was ik er een aantal dagen en kreeg ik opeens de rol van oma en mocht ik moederliefde geven aan mijn nichten en neef en aan de kleintjes van mijn nichten. Milan van 2,5 jaar en Amora van 7 lieten goed merken dat ik hun oma was, het woord NENEK(spreek uit als nè_nè) oma, werd veelvuldig gebruikt. Ze kennen het woord oudtante niet, iedereen die op hetzelfde level zit als hun oma of opa wordt oma of opa(KAKEK, ka_kè) genoemd. Ik  heb mijn status geaccepteerd, het heeft namelijk niks met oud zijn te maken, het heeft met je status binnen de familie te maken. Ik koester mijn zus evenals mijn status. 

Ik heb Tim en Huib maar veelvuldig oom genoemd, opa is wel overweldigend ineens, lol. 

Amora heb ik in 2014 als een twee maanden oud baby'tje voor het eerst ontmoet, daarna in 2018 nog eens en nu weer. Alleen met het verschil  dat ze nu Engelse les krijgt twee keer per week en ik opeens in het Engels tegen haar kan praten, en zij antwoord heel netjes in het Engels terug. De jongste generatie maakt de taalbarrière voor de toekomst kleiner. Een mooie ontwikkeling en ik probeer iedere keer meer woorden Bahasa Indonesia te leren zodat er aan beide kanten de kloof minder groot zal zijn.

Om alles op volgorde te gaan schrijven van de tijd bij mijn familie gaat mij niet lukken. Ik zal alles beschrijven wat mijn hart het hardst geraakt heeft of wat mij het meest is opgevallen. 

Zoals altijd ga ik naar het graf van mijn vader, en ook dit keer word ik vergezeld door mijn liefste neef Yoki waar ik een bijzondere band mee heb. Voor de graf ceremonie heeft hij bloemen gehaald en ik word gemaand om bij hem achterop de motor scooter te zitten. Tim rijdt zelf een bakbeest met Huib achterop die al rijdend gaat filmen. Ik heb mijn gezelschap al gewaarschuwd dat het behoorlijk steil zal zijn om bij het graf te komen en bij mijn geboorteplek. Maar ik weet ook dat Tim de nodige skills heeft, dus dat moet goed komen. Met ons vieren rijden we een bochtige en steile route, het  asfalt is goed want sinds president Joko Widodo regeert, is de infrastructuur behoorlijk verbeterd.

Sinds Covid lijkt de natuur nog uitbundiger te zijn dan ik in mijn verbeelding zag. Uiteraard heb ik Tim vertelt dat het erg mooi is het gebied waar ik vandaan kom. Bij het zien van al dit natuurschoon was het toch een understatement. Yoki racet door het landschap met tante achterop. Ik gooi mijn hart open en laat het vullen met alles wat het raakt. Genieten van de vrijheid, de wind door mijn haren(nee in de kampung dragen ze geen helm), van mijn favoriete mannen die bij mij zijn, en de natuur die mij constant verrast bij iedere bocht die genomen wordt. De rit omhoog duurt een half uur, we stoppen op een hoger gedeelte bij een kruispunt. We stappen af en lopen een klein glibberig graspad op met Huib al filmend achter en voor ons. Tim heb ik gevraagd of hij foto’s van mij wil maken bij het graf van papa, ik sta op nog geen enkele foto op de camera, en dit moment is belangrijk voor mij. Het is het enige tastbare herinnering aan hem, zijn graf. 

Yoki drukt mij een pakketje in een bananenblad in mijn handen. Er zitten bloemen in en strooi dat uit op het graf. We hurken, de bekende jongkok houding, we vouwen onze handen over elkaar open naar ons gezicht als een boek. Yoki doet een gebed, ik probeer contact te maken met mijn papa en richt mijn woorden vanuit mijn hart naar hem. Dit is een hele intieme setting zo met zijn tweeën. Yoki gaat vlot uit zijn houding en loopt naar een nieuw graf en legt daar ook bloemen. Het schijnt van een familielid te zijn. 

In deze situatie ben ik vertraagd, mijn hart huilt om mijn geliefde vader. Om mij heen kijkend zie ik Tim, en loop naar hem toe. Van mijn lief wil ik troost, ik leg mijn hoofd in zijn nek en laat mijn emoties toe. De tranen banen zich een weg en Tim slaat troostend een arm om mij heen. Hij weet wat het is om bij een graf te staan van zijn overleden moeder en het gemis van zijn vader, dus woorden zijn niet nodig.

Google Translate praat in het Nederlands tegen mij: Wil je naar je moedergrond? Mijn neef vraagt of ik naar mijn geboorteplek wil, maar natuurlijk wil ik dat! 

We vervolgen onze weg en rijden een klein stukje terug en draaien dan een weg in, iets verderop zie ik een nieuwe poort wat een markering is van een dorp. Echt nog niet eerder gezien op deze plek, mijn hart maakt een sprongetje. Een standaard ogend poort met de naam van het gehucht waar ik ben geboren in fel groen, geel, wit en blauw. Welkom in het dorp Ngruno(spreek uit als Rrroeno). De schilderstrappen staan er nog, dus het is kersvers. Wat een aangename verrassing!

We gaan verder langs een bochtig paadje met heel in de verte de zee. Ik zie rechts een afslag de diepte induiken, en dat is het pad dat naar mijn geboorteplek leidt. Ondertussen probeer ik mij te focussen en niet te veel te bewegen, want rijden over een stoeptegel breedte naar beneden is niet makkelijk en ik wil vooral niet een veroorzaker zijn van een ongelukje of zo. Gelukkig zijn mijn ogen flexibel waardoor ik toch een beetje vanuit mijn ooghoeken om mij heen kan gluren. We stoppen. Ik tuur naar het pad wat voorheen aan weerszijden begeleidt werd door rode hibiscus. Maar er bloeien kleine roze bos bloemetjes. De plek is nog dichter begroeid en we zijn in de regenperiode hier dus het pad is best gladjes. Huibert volgt ons met zijn camera en laat mij vooral mijn gang gaan, hij volgt. Ik leg alles uit aan Tim en verwelkom hem op mijn plek. 

Het is zo moeilijk om alles te beschrijven! De natuur laat zich niet omschrijven, en ook niet vangen door een camera. 

Wat ik wel kan zeggen is dat als je je geliefde het heilige der heiligen laat zien is de liefde en het geluk tegelijk ervaren! Mijn geboorteplek is mijn heiligdom. Midden in de bergen van Oost Java, die overgaat naar de zee, in een oase van allerlei soorten groen, voor mij het oog van de orkaan, ben ik ter wereld gekomen.

Tim was zichtbaar geëmotioneerd en stilletjes zei hij: Jij bent op een veel mooiere plek geboren dan ik…..

Deze plek is door mijn overleden zus aan de moskee vlakbij geschonken. Er komt geen huis op, want kennelijk is het daar te klein voor. Voor mij een geruststelling want nu blijft het een ongeschonden heiligdom voor mij.

Weer zegt de Google stem iets in het Nederlands; Wil je naar familie hierboven? Ik antwoord met stellig nee! Mijn neef snapt het, want nee is eigenlijk tidak! Daar wil ik niet naar toe. De tante die daar woont vind ik niet heel aardig, als je bij de eerste ontmoeting meteen tegen mij zegt dat ik rijk ben. Bovendien is haar overleden man, de oom die mijn mama geadviseerd heeft om mijn zus Suyatmi en mij te verkopen voor adoptie. Nee, daar wil ik even niet aan herinnerd worden. Geen mensen om mij heen die totaal niet inspirerend of motiverend zijn.

Wordt Vervolgd 

Salam!

Sumi

p.s. Check het kopje video; een video van mijn geboorteplek 

p.s. We zijn inmiddels thuis, maar de verhalen moeten nog verteld worden.